Ten biuletyn obejmuje następujące tematy:
Popularność pracy zdalnej rośnie, ale istnieją pułapki zarówno dla pracodawcy, jak i pracownika.
Biuro Statystyki Krajowej w swoim raporcie Godziny pracy w domu, nagrody i możliwości w Wielkiej Brytanii: 2011-2020 wykazało, że 35,9 procent brytyjskiej siły roboczej pracowało część swojego czasu w domu w 2020 roku, co stanowi wzrost o 9,4 procent w porównaniu z poprzednim rokiem. Ale to nie było rozłożone równomiernie na terenie całego kraju lub gospodarce. Na przykład ci, którzy pracowali w domu, zarabiali o około 20 procent więcej niż ci, którzy tego nie robili, a na południowym wschodzie Anglii było więcej przypadków pracy z domu niż w północno-wschodniej Anglii. Branża IT, usług profesjonalnych, naukowa i techniczna oraz finansowa znalazły się w czołówce pracy z domu. Nic dziwnego, że w usługach noclegowych i gastronomicznych taka forma pracy była najmniej obserwowana.
Jakie są plusy i minusy pracy z domu? Plusem jest to, że poprawia się równowaga między życiem zawodowym a prywatnym, a role domowe i związane z opieką nad dziećmi, zwłaszcza kobiet, sprawiają, że jest to dobre dopasowanie. Oszczędza podróże, co jest ważne dla środowiska, i jak stwierdził ONS, prowadzi do mniejszej liczby zwolnień chorobowych.
Ale pracujący z domu pracują dłużej – często wieczorami – i są mniej skłonni do otrzymania premii lub awansu. Trudniej też przychodzi im wylogować się.
Jednak praca z domu z pewnością nadal będzie funkcjonowała. Ostatnie badanie przeprowadzone przez firmę Microsoft Kolejnym wielkim zakłóceniem jest praca hybrydowa – czy jesteśmy gotowi? sugeruje, że elastyczna praca zdalna będzie kontynuowana, ale pracodawcy muszą wprowadzić zmiany.
Pracodawcy mogą być zmuszeni do przemyślenia organizacji pracy, aby zapewnić pracownikom elastyczność i wsparcie.
Prawo do rozłączenia się
Ostatnie sondaże przeprowadzone przez Prospect, związek zawodowy specjalistów, wykazały, że dwie trzecie pracowników chce prawa do rozłączenia się. Związek proponuje, aby takie prawo zostało usankcjonowane. Obiecano nową ustawę o zatrudnieniu od czasu przemówienia królowej w grudniu 2019 r., ale pandemia opóźniła ten proces. Może to zmusić pracodawców do negocjowania granic z pracownikami – kiedy można się z nimi skontaktować, a kiedy nie.
W Irlandii wszyscy pracownicy mają prawo do odłączenia się od pracy i do lepszej równowagi między życiem zawodowym a prywatnym. Departament ds. Biznesu, Energii i Strategii Przemysłowej twierdzi, że nowy projekt ustawy o zatrudnieniu będzie zawierał środki, które pomogą ludziom pogodzić pracę z życiem osobistym. Ale nic nie powstrzymuje pracodawców przed podjęciem działań jeszcze przed wprowadzeniem jakichkolwiek przepisów.
Program urlopowy kończy się we wrześniu i wielu pracodawców planuje, jak utrzymać rentowność swoich firm. Pracownicy obawiają się, że stracą pracę, a kobiety prawdopodobnie nieproporcjonalnie będą pojawiać się w statystykach zwolnień.
Istnieje też zjawisko „zwolnij i ponownie zatrudnij”, nazywane również „zwolnieniem i ponownym angażem”, gdzie motywacją jest zwolnienie pracowników i ponowne ich zatrudnienie na warunkach korzystniejszych dla pracodawcy. Nie jest to niezgodne z prawem, ale pracodawcy mogą znaleźć się w sytuacji zgłoszeń roszczeń do Sądu Pracy przez pracowników.
Według niedawnego raportu Kongresu Związków Zawodowych od marca 2020 r. prawie jednemu na dziesięciu pracowników kazano ponownie ubiegać się o pracę na gorszych warunkach lub przyjąć zwolnienie. Głównym celem ataków byli BME [Black, Asian and minority ethnic] oraz młodzi pracownicy, a parlamentarna Komisja Transportu skrytykowała taktykę zwalniania i ponownego zatrudniania przez British Airways. Związek Unite nazwał tę praktykę „zastraszaniem” i rozpoczął narodową kampanię, aby ją zakazać. Zwolnienie i ponowne zatrudnienie jest już zakazane w Irlandii i Hiszpanii.
W międzyczasie ACAS opublikował wytyczne na swojej stronie, Zmiana umowy o pracę – Kiedy zmiany nie są uzgodnione. Pracodawcy powinni rozważyć, czy zmiany są naprawdę konieczne oraz:
Wynagrodzenie urlopowe i krajowa płaca minimalna – czy nie każdemu przysługuje? Tak, jeśli są zatrudnieni lub sklasyfikowani jako pracownicy. Ale podklasa tzw. „samozatrudnionych” wyrosła dzięki dużym firmom działającym w gospodarce pracy dorywczej. Badania sugerują, że prawie pół miliona pracowników jest błędnie klasyfikowanych jako samozatrudnieni.
Grupa kierowców Addison Lee twierdzi, że nie są samozatrudnieni, ale są pracownikami. W 2017 roku odnieśli sukces w Sądzie Pracy. W 2018 roku Sąd Apelacyjny ds. Zatrudnienia utrzymał w mocy decyzję, twierdząc, że jeśli kierowcy nie przyjmą pracy, muszą wyjaśnić dlaczego i mogą zostać ukarani. Sprawa zakończyła się niedawno bezskuteczną apelacją Addison Lee do Sądu Najwyższego. Kierowcy są pracownikami i mają prawo do krajowej płacy minimalnej od momentu zalogowania, a Addison Lee będzie zmuszona zapłacić średnio 10 000 funtów tysiącom pracowników. Prawnicy powiedzieli, że stanowi to „kolejny cios dla dużych firm działających w gospodarce pracy dorywczej”.
Kolejny sukces pracowników w gospodarce pracy dorywczej zanotowali kierowcy Ubera. Sąd Najwyższy orzekł niedawno, że byli pracownikami, a nie samozatrudnieni, i mają prawo do krajowej płacy minimalnej – w tym zaległej płacy minimalnej – od momentu włączenia aplikacji. I oczywiście będą mieli prawo do płatnego urlopu.
Pomoc dla pracowników dorywczych jest widoczna na horyzoncie. Długo oczekiwana ustawa o zatrudnieniu będzie chronić pracowników dorywczych prawem do żądania gwarantowanych godzin pracy. Jednak komentatorzy krytykują to, że nie jest to równoznaczne z gwarantowanymi godzinami pracy.
Ostatnio rozstrzygnięto kilka innych długoterminowych spraw, Mencap przeciwko Tomlinson-Blake i Shannon przeciwko Rampersad. Obie dotyczą wynagrodzenia pracowników pełniących funkcję opiekuńczą, gdy śpią, ale pozostają w gotowości do zapewnienia opieki.
Pani Tomlinson-Blake była zatrudniona przez Mencap. Od czasu do czasu wymagano od niej, by przenocowała w domu opieki dla osób dorosłych na wypadek, gdyby jej pomoc była potrzebna w nocy. Domagała się zapłaty za swoje zmiany kiedy nocowała, nie tylko wtedy, gdy pracowała, ale również kiedy spała. Pan Shannon mieszkał na najwyższym piętrze domu opieki. Zgodził się, że zawsze będzie w domu między 22:00 a 7 rano na wypadek, gdyby personel nocny potrzebował pomocy. Otrzymywał niewielką zapłatę i nie płacił za mieszkanie ani czynszu, ani usługi. On również zażądał zapłaty za cały swój czas nocowania.
W 2109 Sąd Apelacyjny podtrzymał roszczenie pani Tomlinson-Blake o zapłatę, kiedy nocowała, ale odrzucił roszczenie pana Shannona. W rezultacie pojawiły się obawy, że sektor będzie musiał uporać się z roszczeniami o zaległą wypłatę krajowej płacy minimalnej w wysokości 400 milionów funtów.
Mencap złożył apelacje, podobnie jak pan Shannon. Odwołania zostały rozpatrzone razem. Trybunał stwierdził, że chociaż pani Tomlinson-Blake i pan Shannon byli „dostępni” do pracy podczas snu, to nie „pracowali”. Unison złożyła wniosek o dopuszczenie do odwołania.
Roszczenia pani Tomlinson-Blake i pana Shannona nie powiodły się na ostatnim etapie w Sądzie Najwyższym. Sąd rozróżnił „faktyczną pracę” i „dostępność do pracy” i stwierdził, że krajowa płaca minimalna jest wypłacana tylko wtedy, gdy pracownik nie śpi i zapewnia potrzebę opieki.
Mencap twierdzi, że walczył o te przypadki tylko z powodu historycznego obciążenia niedostatecznie wypłacanej krajowej płacy minimalnej i niszczycielskiego wpływu, jaki miałoby to na sektor i ogół społeczeństwa. Organizacja charytatywna płaci swoim pracownikom za nocowanie.
Chociaż Mencap i Unison są po przeciwnych stronach w sporze, wspólnie napisali do Premiera, wzywając do natychmiastowej reformy przepisów o płacy minimalnej, które dotyczą tysięcy pracowników opieki. Powiedzieli, że są „zjednoczeni w tej samej wizji odpowiednio finansowanego sektora opieki” i że „płacenie pracownikom godziwych zarobków jest główną tego częścią”. Orzeczenie Sądu Najwyższego jest „ogromnym ciosem” dla pracowników opieki i prawdopodobnie oznacza, że będą zarabiać mniej.
„Kiedy przestaniemy dbać o uczciwość i prawość” zapytał inspektor Hastings w popularnym serialu BBC, Line of Duty.
Niedawna sprawa, Naczelny posterunek policji Avon i Somerset przeciwko Eckland podkreśliła, że zorganizowane gangi przestępcze, skorumpowani policjanci i brakujące dowody to nie tylko serial.
Detektyw sierżant Nicholas Eckland dołączył do policji w 1998 r. W 2018 r., badając siatki przestępczości zorganizowanej, składał zeznania w Sądzie Koronnym w Bristolu jako starszy oficer śledczy. Jego dowody dotyczyły śmierci w więzieniu oskarżonego w spisku narkotykowym, pana W. Detektyw Eckland powiedział, że zidentyfikował zmarłego, ale to nie było dokładne, ponieważ nie odwiedził kostnicy.
Komisarz powołał komisję do przeprowadzenia szczegółowego śledztwa. Detektyw Eckland powiedział, że obawiał się o swoje życie, przywołując groźby śmierci i istnienie skorumpowanego kolegi. Twierdził, że może to być poparte jego zapiskami w notatnikach, ale te zaginęły podczas śledztwa. Panel orzekł, że niedokładne dowody przedstawione przez detektywa Eckland w Sądzie Koronnym stanowiły niedopuszczalne zachowanie „ponieważ takie zachowanie ma tendencję do podważania zaufania publicznego do integralności dowodów przedstawianych przez funkcjonariuszy policji w postępowaniu sądowym”.
Został zwolniony za rażące wykroczenia i wniósł skargę o dyskryminowanie niepełnosprawności przeciwko komendantowi policji, twierdząc, że stał się niepełnosprawny z powodu „depresji i epizodycznego napadowego lęku”. Niedawno rozstrzygnięto decyzję we wstępnej kwestii. Trybunał uznał, że komendant policji może zostać pociągnięty do odpowiedzialności za jakąkolwiek dyskryminację popełnioną przez panel, który badał sprawę Eckland.
Aby uzyskać więcej informacji, skontaktuj się z Marcinem Durlakiem pod numerem 0330 107 0106 lub napisz do nas na adres business@imd.co.uk.
Niniejszy artykuł ma dostarczać jedynie ogólnej informacji i nie jest poradą prawną lub profesjonalną. Prawo mogło zmienić się od czasu jego opublikowania.
Porozmawiaj z nami już dziś
0330 107 0106
SKONTAKTUJ SIĘ Z NAMI